Δημήτρης Γ. Ιωάννου

Η ποίηση οφείλει να διδάσκει –κακώς ο μεταμοντερνισμός συκοφαντεί αυτή την αναγκαιότητα ως «διδακτισμό». Ωστόσο, είναι η ποίηση που διδάσκει και όχι ο ίδιος ο ποιητής, ο όποιος συχνά, προσπαθώντας να επιτελέσει αυτό το καθήκον,  δεν συναντά παρά την προσωπική του συντριβή. Και όμως, πρέπει να προσπαθεί να αναζητά το Νόημα, και όχι, όπως η μόδα επιτάσσει, την απουσία του Νοήματος.
Απ’ την άλλη, η συγκίνηση είναι ο βασικός τρόπος που έχουμε για να μην καταντήσει η ενθύμηση του παρελθόντος νοσταλγική ονειροπόληση, αναζήτηση του χρόνου που χάθηκε. Η συγκίνηση διατηρεί ολοζώντανο το παρελθόν μέσα στο παρόν, το όποιο διατηρεί στο ακέραιο τον χαρακτήρα του ως πεδίου ζωτικής πάλης και αγώνα. Η συγκίνηση επιστρέφει την Ηθική στην Ποίηση και την αποτρέπει απ’ την αυτοαναφορικότητα.

Ο Δημήτρης Γ. Ιωάννου γεννήθηκε στο Πευκί της Βόρειας Εύβοιας, έναν  παραθαλάσσιο οικισμό χτισμένο κοντά στο γνωστό για την αρχαία ναυμαχία του ακρωτήρι του Αρτεμισίου. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάζεται ως φιλόλογος στο Γυμνάσιο – Λ.Τ.  Γουβών Ευβοίας από το 2002. Έχει δημοσιεύσει μέχρι σήμερα ένα μυθιστόρημα (Το πείραμα του Δόκτορος  Μπεβύ, Εκδόσεις Δόμος, 1999), με θέμα που αφορά την σύγκρουση δυτικού και ορθόδοξου πολιτισμού κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης – το έργο συνδυάζει ιστορικό πλαίσιο και επιστημονική φαντασία. Έχει επίσης δημοσιεύσει δύο παιδικά παραμύθια, καθώς και υλικό με γλωσσικές ασκήσεις  για παιδιά δημοτικού.
Παράλληλα, ασχολείται με την ποίηση, όπου και απέσπασε μια τιμητική διάκριση (για το ποίημα : «Κλωντ Σιμόν, Ο δρόμος  της  Φλάνδρας») στον 3ο Πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό του Δήμου Βέροιας (2010). Επιπρόσθετα, στον τοπικό τύπο της Β. Εύβοιας παρουσιάζει ποιητές της περιοχής, αναλύοντας με άρθρα του το έργο τους.
Ενδιαφέρεται τέλος ιδιαίτερα για την πατερική θεολογία, και επί του παρόντος ετοιμάζει την δημοσίευση μιας συγκριτικής μελέτης που  διερευνά το θέμα «Νους, Ψυχή και Συνείδηση» στους Μεγάλους Έλληνες Πατέρες και την σύγχρονη φιλοσοφία.